Wielki Czwartek

Rano w katedrze łowickiej pod przewodnictwem biskupa ordynariusza odprawia się Mszę Świętą Krzyżma, podczas której pobłogosławione są oleje używane do namaszczania chorych i krzyżmo służące do namaszczania podczas święceń kapłańskich, chrztu i bierzmowania. W czasie tej Mszy duchowieństwo diecezjalne odnawia przyrzeczenia kapłańskie. Natomiast w parafiach celebrowana jest w tym dniu jedna Msza Święta, zwana Mszą Wieczerzy Pańskiej, na pamiątką ustanowienia sakramentów Eucharystii i kapłaństwa. Rozpoczyna ona Triduum Paschalne. Po hymnie „Chwała na wysokości Bogu” milkną dzwony i organy, a po Komunii Świętej Najświętszy Sakrament zostanie przeniesiony do Kaplicy Adoracji, tzw. Ciemnicą, upamiętniającej pojmanie w Ogrójcu. Podczas procesji zaśpiewamy hymn „Sław, języku, tajemnicę”, za co w tym dniu można uzyskać odpust zupełny na zwyczajnych warunkach. Na znak smutku zostanie obnażony ołtarz. W naszym kościele ta wieczorna Msza Święta o godz. 18.00.

WIELKI PIĄTEK MĘKI PAŃSKIEJ

Zgodnie ze starożytną tradycją dzisiaj nie odprawia się Mszy świętej. Liturgia na cześć Męki Pańskiej rozpoczyna się późnym popołudniem i składa się z czterech części: Liturgia słowa, w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej, adoracja krzyża, Komunia święta  i przeniesienie Najświętszego Sakramentu do adoracji do tzw. Grobu Pańskiego. Wczorajsza Wielkoczwartkowa Eucharystia była celebracją uprzedzającą wydarzenia, które do końca, w sposób ostateczny Bóg zrealizował na krzyżu. Nachylenie się Boga do człowieka, gest oddania siebie wypowiedziany w pokorze sługi i w małości hostii – to wszystko zostaje w Wielki Piątek dopełnione tajemnicą krzyża. Wpatrujemy się w Oblicze Ukrzyżowanego i pragniemy zrozumieć tajemnicę miłości, która jest zawarta w misterium Wielkiego Piątku. Liturgia tego wyjątkowego dnia streszcza to wszystko, co dwa tysiące lat temu dokonało się na Golgocie. Wszystko skupia się wokół krzyża wyniesionego nad ziemie, wywyższonego ponad światem – słowo, milczenie, pieśń adoracji. Krzyż Jezusa Chrystusa jest ostatecznym wyrazem prawdy o Bogu-Człowieku, o Jego relacji do człowieka wypowiedzianej w takim umiłowaniu świata, że miarą aktu miłości stało się wydanie Syna Bożego za człowieka, za każdego i wszystkich. Jednocześnie jest ten krzyż słowem prawdy o autentycznym człowieczeństwie przywróconym przez Chrystusa. Nasza wielkopiątkowa adoracja krzyża nie jest adoracją  cierpienia. Jest przede wszystkim adoracją miłości: prawdziwej, konkretnej, wypowiedzianej absolutnie-do końca. Kluczem do zrozumienia tej miłości jest kategoria „daru” i kategoria „ofiary”. Dzięki nim wracamy do zrozumienia naczelnej wartości ludzkiego życia, wartości, która nas uczłowiecza. Wracamy do zrozumienia tajemnicy naszego człowieczeństwa. Stąd kulminacją  całej liturgii pozostaje podwyższenie, wyniesienie krzyża miłości – daru i ofiary i trzykrotnie wyśpiewany dialog „Oto drzewo krzyża na którym zawisło zbawienie świata. Pójdźmy z pokłonem” W pokłonie biblijnym, który przejęła liturgia jest zarazem uznanie wielkości Tajemnicy, ale także zrozumienie konieczności pokornego zamilknięcia, rozważania w sercu, adoracji. Tę chwilę adoracji Miłości w Osobie Tego, który wydał samego siebie za nas, Kościół przedłuża w ten wielkopiątkowy wieczór Męki Pańskiej. Jest wówczas okazja odnalezienia swojego miejsca przy krzyżu – tak bliskim naszego życia, od którego zazwyczaj tak daleko jesteśmy.

Wielka Sobota

Tego dnia nawiedzamy Grób Pański i czuwamy na modlitwie rozważając mękę i śmierć Chrystusa. Tradycyjnie w Wielką Sobotę błogosławi się pokarmy na stół wielkanocny. Dlatego też każda rodzina w godzinach rannych przygotowuje pokarmy do poświęcenia: chleb (symbol Chrystusa, który jest „Chlebem Żywym’), jajka (symbol budzącego się życia), chrzan, pieprz, sól (symbole gorzkich ziół podawanych u Żydów przy spożywaniu baranka paschalnego), a także baranka wielkanocnego z ciasta, cukru lub masła (symbol ofiary Chrystusa). Poświęcenie pokarmów odbywa się w kościele i w domach wiernych. Święcenie pokarmów świątecznych jest starym zwyczajem w Kościele. Spożywanie posiłku jest też czynnością świętą, dlatego modlimy się przed i po jedzeniu. Przepełnieni wielkanocną radością, zasiądziemy po Mszy świętej rezurekcyjnej do świątecznego stołu i podzielimy się poświęconym jajkiem i wzajemną życzliwością przy składaniu sobie życzeń.

Wigilia Paschalna i Niedziela Wielkanocna

Wigilię Paschalną rozjaśnia zmartwychwstały Chrystus. Jest to naprawdę Wielka Noc, bo w niej oceniamy w sposób sakramentalny mocą Ducha Świętego to najważniejsze wydarzenie w dziejach świata i ludzkości, jakim była pascha ze śmierci do nowego życia przez zmartwychwstanie. Ta tajemnica zbawcza w liturgii tej nocy stanie się dla nas teraźniejszością. Uobecnią nam ją przede wszystkim dwa sakramenty paschalne: chrzest i Eucharystia. Oba te sakramenty są ośrodkiem dzisiejszej liturgii. Dynamika nocy paschalnej koncentruje się wokół nowego życia w Chrystusie, dlatego cała liturgia pełna jest symboli, które podkreślają, że w Chrystusie mamy nowe życie. To właśnie On Jezus jest Światłem, Zmartwychwstaniem i Życiem. Wigilia Paschalna składa się z czterech części: obrzędu światła, liturgii słowa, liturgii chrzcielnej i liturgii eucharystycznej. Na początku wierni gromadzą się poza kościołem przy rozpalonym ognisku. Po poświęceniu ognia i zapaleniu Paschału, który jest symbolem Chrystusa rozpraszającego ciemności przechodzą w procesji do kościoła. Od Paschału wszyscy zapalają przyniesione ze sobą świece i słuchają orędzia wielkanocnego, które wyjaśnia symbolikę Wielkiej Nocy.

W liturgii słowa przewidziane jest aż 9 czytań z Pisma Świętego, które rozważają obietnice i wielkie dzieła dokonane przez Boga dla swego ludu. Liturgia chrzcielna podkreśla, że chrzest rozpoczyna w człowieku życie Boże. Szczytem Triduum paschalnego jest liturgia Eucharystyczna. Jezus przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie odkupił świat, przeszedł ze śmierci do życia. Wszyscy, którzy spożywają Ciało i Krew Chrystusa uczestniczą w życiu wiecznym. Procesja Rezurekcyjna w tradycji polskiej odprawiana po wigilii Paschalnej, rano przed pierwszą Mszą Świętą jest uroczystym ogłoszeniem światu dobrej nowiny o zmartwychwstaniu Chrystusa i triumfie Zmartwychwstałego.