Fundacja
Centrum ks. Jędrzeja Kitowicza
97-220 Rzeczyca,
ul. ks. Jędrzeja Kitowicza 17
tel.: (+48) 44 710 51 25
e-mail: fundacja@kitowicz.pl
KRS: 0000623207

Konto bankowe Fundacji:

Bank PKO SA
03 1240 1545 1111 0011 3025 9111

 

2023 IX-XII dawna organistówka,
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury - państwowego funduszu celowego oraz logotypu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Rzeczyca, powstające muzeum ks. Jędrzeja Kitowicza - prace budowlano-wykończeniowe przy organistówce - etap II

  • koszt zadania 188.583,19 zł
  • dofinansowanie z MKiDN 150.000,00 zł

23.08.2023 r.


 

2021, Rzeczyca, dawna organistówka:

prace budowlane cokołu, wykończenie elewacji, podest wejściowy
- etap VI – dofinansowano ze środków budżetu państwa w kwocie

  • 85 000,00 zł w ramach programu „Ochrona zabytków”
  • oraz ze środków powiatu tomaszowskiego w kwocie 14 000,00

Zadanie polega na wykonaniu prac przy cokole na froncie,
odtworzeniu otworu wejściowego, wykończeniu i wzmocnieniu wejścia.

Obsługę dotacji zapewnia:
ORDO sp. z o.o.





Rzeczyca, powstające muzeum ks. Jędrzeja Kitowicza – prace budowlano -wykończeniowe przy organistówce:

  • wykonanie ścianek działowych wraz z izolacjami cieplnymi, przeciwwilgociowymi i przeciwdźwiękowymi,
  • montaż instalacji ogrzewania i chłodzenia,
  • montaż instalacji wentylacji.

Dofinansowano w kwocie 190.000,00 zł. (słownie sto dziewięćdziesiąt tysięcy zł.) ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego.

Umowa z dnia 21.07.2022 r.


Witaj, Matko Pana,
Dziewico Maryjo, Królowo Różańca, Madonno Rzeczycka!
Błogosławiona Jesteś między niewiastami!
Ty jesteś obrazem Kościoła napełnionego blaskiem paschalnego światła.
Ty jesteś dumą naszego ludu i znakiem zwycięstwa nad złem.
Obietnico miłosiernej miłości Ojca,
Nauczycielko głoszenia Dobrej Nowiny,
Znaku płonącego ognia Ducha Świętego!
które Ojciec objawia maluczkim.
Okaż nam siłę Twej matczynej opieki.
Niech Twoje Niepokalane Serce,
będzie ucieczką grzeszników
i drogą, która prowadzi do Boga.
O, Madonno Rzeczycka
Zjednoczeni z braćmi i siostrami w wierze, nadziei i miłości,
Tobie się oddajemy.
Zjednoczeni z braćmi i siostrami, przez Ciebie, Bogu się poświęcamy.
Zanurzeni w blasku światła, które z Twoich rąk wypływa,
oddajemy cześć Bogu na wieki wieków.
Amen.


"Zagospodarowanie terenu wokół Kościoła
p.w. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Rzeczycy"
dofinansowano ze środków WFOŚiGW w Łodzi

Wyszukaj

Licznik odwiedzin

1.png0.png4.png4.png3.png5.png1.png
Dzisiaj120
Wczoraj205
Ostatni tydzień325
Ostatni miesiąc4536
Wszystkie1044351

7
odwiedzających na stronie

wtorek, 19, marzec 2024 08:01

Siostra Stanisława Izabela Mietlińska /1896-1975/

 W Zgromadzeniu znana była jako Siostra Stanisława /jedynie w niektórych dokumentach są wymieniane imiona: Izabela Stanisława, a przede wszystkim w Akcie Urodzenia, wystawionym w Rzeczycy, 21 V 1919 r./

Urodzona: 21 VIII 1896 w Rzeczycy
Córka: Walentego /felczera/ i Wandy z d. Semerau /tak napisano nazwisko panieńskie matki w Akcie Urodzenia, natomiast sama S. Stanisława wypełniając kwestionariusz osobowy podaje dwuczłonowe nazwisko panieńskie matki: Wanda Semerau-Siemianowska i tak zostało zapisane w Aktach osobowych Siostry Stanisławy/.
Ochrzczona: 30 VIII 1896 w Rzeczycy
I Komunia Święta: 27 VII 1904; Bierzmowanie: 14 IX 1907.

W 1921 r. otrzymała „Świadectwo Ukończenia 5-cio kursowego Seminarium Nauczycielskiego T. Buszówny w Częstochowie” /dn. 23.06.1921/.

Do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo (www.szarytki.pl), Prowincja Warszawska, zgłosiła się 30 IX 1922 r. i rozpoczęła wstępny etap formacji zwany postulatem.
Do nowicjatu /w Zgromadzeniu zwanym seminarium/, który mieści się w Domu Prowincjalnym w Warszawie, ul. Tamka 35, przyjęta 21 XI 1922 r.
Dnia 25 VIII 1923 r. ukończyła nowicjat i została skierowana przez przełożonych prowincji do Służby Chrystusowi w Ubogich jako Siostra Miłosierdzia.
Śluby Święte po raz pierwszy złożyła 27 XI 1927 r.

Placówki, na których pracowała Siostra Stanisława:

Kobylany, Dom Parafialny – to była jej pierwsza placówka;

Warszawa, Dom Prowincjalny – nauczycielka w Szkole Powszechnej prowadzonej przez Zgromadzenie /1923-1928/;

Lublin, Szpital Jana Bożego – pielęgniarka;

Kurozwęki, Zakład dla Starców i Ochronka dla dzieci – wychowawczyni;

Warszawa, Szwalnia p.w. NMP, ul. Stara 2 – nauczycielka, kierowniczka /1932-1935/;

Warszawa, Zakład dla chłopców im.Jachowicza, ul. Freta 10 – nauczycielka /1935-38/;

Warszawa, Dom Prowincjalny – nauczycielka w Szkole Powszechnej prowadzonej przez Zgromadzenie /1938-1949/;

Ignaców, Dom Dziecka – nauczycielka /1949-50/

Warszawa, Dom Prowincjalny – katechetka: /1950-1953/ w Szkole Publicznej Nr 137, ul.Krypska 39; w Szkole Ogólnokształcącej /st.podst./Nr 6, ul. Ząbkowska 43;

Stanisławów, Dom Parafialny – katechetka /1953-1962/

Częstochowa, Dom Rekolekcyjny, ul.św.Barbary 43 – pomoc przy pielgrzymach /1962-1971/

Radom, Dom Zgromadzenia – Siostra emerytka pomagająca w domu /1971-1975/.

Kursy i wykształcenie zdobywane przez S. Stanisławę w Zgromadzeniu:

1926 r. – ukończyła „Kursy Pedagogiczne Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dla wychowawczyń”;

1936 r – otrzymała „misję kanoniczną do nauczania religii, jako katechetka w szkołach powszechnych w Warszawie /przy ul.Tamka 35 i w zakładzie im.Jachowicza/;

1937 r. – otrzymała z Kuratorium Okregu Szkolnego Warszawskiego w Warszawie zatwierdzenie na stanowisku kierowniczki Prywatnej Szkoły Powszechnej im. Jachowicza w Warszawie, ul.Freta 10;

1939 r. – zdała państwowy egzamin pielęgniarski i otrzymała „Zaświadczenie rejestracyjne” uprawniające do wykonywania praktyki pielęgniarskiej w Państwie Polskim;

1940 r. – otrzymała z Kuratorium Okregu Szkolnego Warszawskiego w Warszawie zatwierdzenie na stanowisku kierowniczki Prywatnej Szkoły Powszechnej Żeńskiej p.w. św.Kazimierza w Warszawie, przy ul.Tamka 35, utrzymywanej przez Zgromadzenie;

1951 r. – Świadectwo ukończenia Kursu Katechetycznego Archidiecezji Warszawskiej.

****

Siostra Stanisława Mietlińska zmarła 8 I 1975 r. w Radomiu.

Wspomnienia o S. Stanisławie MIETLIŃSKIEJ zamieszczone w biuletynie Warszawskiej Prowincji Sióstr Miłosierdzia św.Wincentego a Paulo, /luty-marzec1975/:

W Radomiu zmarła S.MIETLIŃSKA Stanisława, w wieku lat 78, powołania 52.
Siostrę Stanisławę znały prawie wszystkie Siostry. Całe życie niemal oddawała się pracy przy dzieciach. Przyszła do Zgromadzenia z wykształceniem pedagogicznym i jako nauczycielka pracowała przez 30 lat w różnych naszych szkołach. W tym, prawie 15 lat w szkole przy Domu Prowincjalnym, a 10 lat jako katechetka w Stanisławowie, gdy już w szkołach pracować nie było można.
Miała duszę dziecka, była bardzo pogodna, uczynna, bardzo uprzejma. Nade wszystko kochała dzieci i miała z nimi wspaniały kontakt, którego tajemnicą była miłość. Czasem nawet ucierpiała karność, ale Siostra zawsze umiała wytłumaczyć, osłonić, zrozumieć „dzieciaczki”.
Ostatnie lata spędziła w Częstochowie, w Domu Niepokalanej /Rekolekcyjnym/ w Częstochowie, służąc pielgrzymom, a trzy lata przed śmiercią przyjechała do Domu w Radomiu, gdzie mimo wieku, była do końca energiczna, radosna, niewiele wymagająca dla siebie.
Siostra Stanisława była bardzo pobożna. Miała swoiste zrozumienie modlitwy, zdradzające jej prostą duszę, właśnie taką dziecięcą. Czasem mówiła z prostotą o „Umiłowanym Jezuniu”, i o tym, jak Pan Jezus pozwala jej odczuć swą miłość. Może słuchającym tych zwierzeń, wydawało się niekiedy, że są nieco naiwne, ale postawa Siostry Stanisławy w ostatnich chwilach życia, jej budująca śmierć i tęsknota do połączenia się z Bogiem, której nie złamała żadna obawa, nie zamącił żaden niepokój, były świadectwem, że pozostała do końca prawdziwie dzieckiem, które powraca do Domu Najlepszego Ojca. A przecież Pan Jezus powiedział: „Jeśli nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego”. Świadczył o tym i ten szczegół, że trumnę jej – tej wiekowej Siostry – otoczyły tłumnie dzieci właśnie: duże, małe, nikt się Jej nie bał, sporo z nich było do końca ceremonii pogrzebowej. Niech i nam wszystkim, Dobra Siostra Stanisława uprosi łaskę duchowego dziecięctwa.

 

 

 

† ks. Stanisław Małachowski

o. Stanisław i ks. Jan Małachowscy

    W 1843 roku do Rzeczycy z Paprotni przybyło małżeństwo Mateusz i Marcjanna z Przybyszów Małachowscy. Wraz z nimi synowie: Andrzej ur.1831, Franciszek ur. 1833 oraz Stanisław ur.1839. W Rzeczycy przyszli na świat: Józef w r.1843, który w swoim dorosłym życiu był stolarzem; Jan w r.1844 i Marcin w r.1846 oraz Paweł.

Klasztor karmelitów w Oborach    Ksiądz Jan Małachowski urodził się w Rzeczycy 3 października w 1844 roku. Rodzicami chrzestnymi byli: Jakub Wilczyński i Tekla Majewska. Po śmierci swojego ojca Mateusza (r.1859), ukończył szkołę średnią w Rawie Mazowieckiej, a w 1862 roku jest już w zakonie w Kłodawie. 25.10. 1863 przybywa jako braciszek do oo. Karmelitów w Oborach Diecezji Płock i przyjmuje imię zakonne Felix. Jest tu już jego brat Stanisław Małachowski, który do zakonu wstąpił 1.11.1857roku, a do Obór przybył w roku 1862. W 1863 r. następuje kasata zakonu w Oborach, a klasztor jest miejscem internowania księży. Wieczernik w klasztorze w OborachW tej sytuacji w 1864 roku Jan Małachowski opuszcza klasztor, pewnie za namową brata, bo warunki są tu ciężkie dla tak młodego zakonnika i wstępuje do Seminarium Duchownego w Płocku. Na kapłana wyświęcony został 29.06.1870 roku. Wikarym był w Czerwińsku, Zagrobie i Gójsku. Proboszczem zaś w Słupi, Mokowie i Chrostowie, a w roku 1886 obejmuje już na stałe do końca swojego życia, na 40 lat parafię w Rużu pod wezw. Św. Piotra i Pawła. Obie świątynie, Obory i Ruż dzieli od siebie niewielka odległość. W tym czasie przeorem Ojców karmelitów jest jego starszy brat Stanisław Małachowski, który grób ks. Jana Małachowskiegoumiera 15.01. 1895 roku. A więc 10 lat pracują bracia obok siebie mając przy swoim boku swoją mamę. O. Przeor Stanisław został pochowany na cmentarzu przyklasztornym. Przy zgonie O. przeora są obecni ks. Jan i ich mama, Marcjanna. Marcjanna wychodząc ponownie za mąż posiada nowe nazwisko, Rataj, i po następnym wdowieństwie zamieszkała ze swoim synem ks. Janem. Przeżyła 95 lat. Zmarła w 1904 roku w Rużu i tam jest pochowana. U boku swojej mamy położył kości swoje ksiądz Jan, który zmarł w Wielkim Tygodniu w Płocku w 1934 roku w domu seniora, przeżywając 90 lat a w kapłaństwie 64. Grób jest pielęgnowany do dziś. kościół w RużachŚwiątynia, która obecnie stoi w Rużu została wybudowana już po śmierci ks. Jana Małachowskiego w latach międzywojennych 20 wieku.

    W Kościele klasztornym w Oborach, na ścianie nawy lewej umieszczone zostało epitafium ks. Stanisława Małachowskiego. epitafium ks. Stanisława MałachowskiegoNastępny syn Mateusza i Marcjanny, Franciszek, gdy zawiera związek małż. z Agnieszką Masztalerz miał 22 lata i był organistą w parafii rzeczyckiej. Przez lata całe napotykamy akta pisane jego wprawną ręką.

    Córki Franciszka i Agnieszki Małachowskich zawarły zw. małżeńskie: Natalia, Helena w 1879 r. z Tomaszem Kozłowskim. Urodziła trójkę dzieci. Kilkanaście lat po ślubie ciężko zachorowała. Przed śmiercią prosiła siostrę Magdalenę żeby poślubiła wdowca Tomasza i była matką dla osieroconych dzieci. Tak właśnie się stało. Wdowiec, Tomasz Kozłowski w 1893 r. poślubił Zofię, Stanisławę Magdalenę (trzech imion).Magdalena wychowała trójkę dzieci siostry i sześcioro własnych: Władysława, Janinę, Zofię, Franciszkę, Ludwika i Antoniego. Wszyscy przyszli na świat w Rzeczycy. Tomasz Kozłowski w wieku 66 lat zmarł 19 listopada 1922 roku w Różu.

Parafia p.w. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Rzeczycy © 2024.  Wszystkie prawa zastrzeżone.