W Zgromadzeniu znana była jako Siostra Stanisława /jedynie w niektórych dokumentach są wymieniane imiona: Izabela Stanisława, a przede wszystkim w Akcie Urodzenia, wystawionym w Rzeczycy, 21 V 1919 r./

Urodzona: 21 VIII 1896 w Rzeczycy
Córka: Walentego /felczera/ i Wandy z d. Semerau /tak napisano nazwisko panieńskie matki w Akcie Urodzenia, natomiast sama S. Stanisława wypełniając kwestionariusz osobowy podaje dwuczłonowe nazwisko panieńskie matki: Wanda Semerau-Siemianowska i tak zostało zapisane w Aktach osobowych Siostry Stanisławy/.
Ochrzczona: 30 VIII 1896 w Rzeczycy
I Komunia Święta: 27 VII 1904; Bierzmowanie: 14 IX 1907.

W 1921 r. otrzymała „Świadectwo Ukończenia 5-cio kursowego Seminarium Nauczycielskiego T. Buszówny w Częstochowie” /dn. 23.06.1921/.

Do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego a Paulo (www.szarytki.pl), Prowincja Warszawska, zgłosiła się 30 IX 1922 r. i rozpoczęła wstępny etap formacji zwany postulatem.
Do nowicjatu /w Zgromadzeniu zwanym seminarium/, który mieści się w Domu Prowincjalnym w Warszawie, ul. Tamka 35, przyjęta 21 XI 1922 r.
Dnia 25 VIII 1923 r. ukończyła nowicjat i została skierowana przez przełożonych prowincji do Służby Chrystusowi w Ubogich jako Siostra Miłosierdzia.
Śluby Święte po raz pierwszy złożyła 27 XI 1927 r.

Placówki, na których pracowała Siostra Stanisława:

Kobylany, Dom Parafialny – to była jej pierwsza placówka;

Warszawa, Dom Prowincjalny – nauczycielka w Szkole Powszechnej prowadzonej przez Zgromadzenie /1923-1928/;

Lublin, Szpital Jana Bożego – pielęgniarka;

Kurozwęki, Zakład dla Starców i Ochronka dla dzieci – wychowawczyni;

Warszawa, Szwalnia p.w. NMP, ul. Stara 2 – nauczycielka, kierowniczka /1932-1935/;

Warszawa, Zakład dla chłopców im.Jachowicza, ul. Freta 10 – nauczycielka /1935-38/;

Warszawa, Dom Prowincjalny – nauczycielka w Szkole Powszechnej prowadzonej przez Zgromadzenie /1938-1949/;

Ignaców, Dom Dziecka – nauczycielka /1949-50/

Warszawa, Dom Prowincjalny – katechetka: /1950-1953/ w Szkole Publicznej Nr 137, ul.Krypska 39; w Szkole Ogólnokształcącej /st.podst./Nr 6, ul. Ząbkowska 43;

Stanisławów, Dom Parafialny – katechetka /1953-1962/

Częstochowa, Dom Rekolekcyjny, ul.św.Barbary 43 – pomoc przy pielgrzymach /1962-1971/

Radom, Dom Zgromadzenia – Siostra emerytka pomagająca w domu /1971-1975/.

Kursy i wykształcenie zdobywane przez S. Stanisławę w Zgromadzeniu:

1926 r. – ukończyła „Kursy Pedagogiczne Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności dla wychowawczyń”;

1936 r – otrzymała „misję kanoniczną do nauczania religii, jako katechetka w szkołach powszechnych w Warszawie /przy ul.Tamka 35 i w zakładzie im.Jachowicza/;

1937 r. – otrzymała z Kuratorium Okregu Szkolnego Warszawskiego w Warszawie zatwierdzenie na stanowisku kierowniczki Prywatnej Szkoły Powszechnej im. Jachowicza w Warszawie, ul.Freta 10;

1939 r. – zdała państwowy egzamin pielęgniarski i otrzymała „Zaświadczenie rejestracyjne” uprawniające do wykonywania praktyki pielęgniarskiej w Państwie Polskim;

1940 r. – otrzymała z Kuratorium Okregu Szkolnego Warszawskiego w Warszawie zatwierdzenie na stanowisku kierowniczki Prywatnej Szkoły Powszechnej Żeńskiej p.w. św.Kazimierza w Warszawie, przy ul.Tamka 35, utrzymywanej przez Zgromadzenie;

1951 r. – Świadectwo ukończenia Kursu Katechetycznego Archidiecezji Warszawskiej.

****

Siostra Stanisława Mietlińska zmarła 8 I 1975 r. w Radomiu.

Wspomnienia o S. Stanisławie MIETLIŃSKIEJ zamieszczone w biuletynie Warszawskiej Prowincji Sióstr Miłosierdzia św.Wincentego a Paulo, /luty-marzec1975/:

W Radomiu zmarła S.MIETLIŃSKA Stanisława, w wieku lat 78, powołania 52.
Siostrę Stanisławę znały prawie wszystkie Siostry. Całe życie niemal oddawała się pracy przy dzieciach. Przyszła do Zgromadzenia z wykształceniem pedagogicznym i jako nauczycielka pracowała przez 30 lat w różnych naszych szkołach. W tym, prawie 15 lat w szkole przy Domu Prowincjalnym, a 10 lat jako katechetka w Stanisławowie, gdy już w szkołach pracować nie było można.
Miała duszę dziecka, była bardzo pogodna, uczynna, bardzo uprzejma. Nade wszystko kochała dzieci i miała z nimi wspaniały kontakt, którego tajemnicą była miłość. Czasem nawet ucierpiała karność, ale Siostra zawsze umiała wytłumaczyć, osłonić, zrozumieć „dzieciaczki”.
Ostatnie lata spędziła w Częstochowie, w Domu Niepokalanej /Rekolekcyjnym/ w Częstochowie, służąc pielgrzymom, a trzy lata przed śmiercią przyjechała do Domu w Radomiu, gdzie mimo wieku, była do końca energiczna, radosna, niewiele wymagająca dla siebie.
Siostra Stanisława była bardzo pobożna. Miała swoiste zrozumienie modlitwy, zdradzające jej prostą duszę, właśnie taką dziecięcą. Czasem mówiła z prostotą o „Umiłowanym Jezuniu”, i o tym, jak Pan Jezus pozwala jej odczuć swą miłość. Może słuchającym tych zwierzeń, wydawało się niekiedy, że są nieco naiwne, ale postawa Siostry Stanisławy w ostatnich chwilach życia, jej budująca śmierć i tęsknota do połączenia się z Bogiem, której nie złamała żadna obawa, nie zamącił żaden niepokój, były świadectwem, że pozostała do końca prawdziwie dzieckiem, które powraca do Domu Najlepszego Ojca. A przecież Pan Jezus powiedział: „Jeśli nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego”. Świadczył o tym i ten szczegół, że trumnę jej – tej wiekowej Siostry – otoczyły tłumnie dzieci właśnie: duże, małe, nikt się Jej nie bał, sporo z nich było do końca ceremonii pogrzebowej. Niech i nam wszystkim, Dobra Siostra Stanisława uprosi łaskę duchowego dziecięctwa.