List pasterski Episkopatu Polski: Ksiądz Jerzy Popiełuszko, Patron Współczesnej Wolności
40 lat temu, w październiku 1984 roku, ksiądz Jerzy Popiełuszko został zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL. Kapłan, który stał się symbolem troski o losy ojczyzny w 2010 roku, został ogłoszony błogosławionym. Przez jego życie realizował się Boży plan zbawienia. W jego słowach i decyzjach można więc szukać świętości, która przekracza swoją epokę. Czy księdza Jerzego można nadal naśladować? Czy jego epoka bardzo różni się od naszej?
W stronę kapłaństwa
Ksiądz Popiełuszko pochodził z podlaskiej wsi Okopy. Głęboka wiara rodziców i trudy codziennego życia ukształtowały siłę jego charakteru. W domu uczył się odróżniać dobro od zła, prawdę od kłamstwa, uczył się szanować ludzi. Matka rozpoczynała codzienną modlitwę. Przyszły kapłan zainspirował się osobą Ojca Maksymiliana Kolbego, więc po maturze, w 1965 roku, zgłosił się do warszawskiego seminarium duchownego.
W opinii seminaryjnych kolegów Popiełuszko nie wyróżniał się ani nadzwyczajną modlitwą, ani studiami. Wielką próbą stała się dwuletnia przymusowa służba w kleryckiej jednostce wojskowej. W całym społeczeństwie w zamian za wyrzeczenie się wartości kuszono awansami lub oferowano święty spokój. Kto nie uznawał socjalistycznego porządku, musiał liczyć się z prześladowaniem. Kleryków poddawano indoktrynacji, zabraniano praktyk religijnych. Popiełuszko nie rozumiał być może, jak wielkim siłom zła stawia opór. Codziennie, wytrwale modlił się na głos, odmówił porzucenia medalika i różańca. W jednym z listów pisał, że mógłby uniknąć prześladowań w zamian za ustępstwa, ale chciał żyć głębiej. Był więc upokarzany i poddawany brutalnej presji. Zachował jednak wewnętrzną wolność, a nawet pociągał wielu kolegów. Całe jego późniejsze, kapłańskie życie stało się polem dramatycznej walki o podstawowe wartości w życiu człowieka i społeczeństwa.
Kapelan hutników
Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego w maju 1972 roku. Przez pierwsze lata wypełniał zwyczajną posługę wikariusza w kilku parafiach. Mówił kazania, spowiadał, chrzcił, zajmował się duszpasterstwem pielęgniarek i studentów medycyny. W 1980 roku został rezydentem parafii Świętego Stanisława Kostki w Warszawie. W sierpniu tego roku całą Polskę zalała fala solidarnościowych strajków. Kapłan, wówczas 33-letni, został poproszony przez robotników z Huty Warszawa o odprawienie dla nich polowej Mszy Świętej. Pisał później: „Spowiadałem ludzi, którzy zmęczeni do granic wytrzymałości klęczeli na bruku. I tam chyba ci ludzie zrozumieli, że są silni, są mocni właśnie w jedności z Bogiem, z Kościołem”. Komunizm odebrał im prawo własności, narzucał nową wizję historii i ateistyczny system wartości. Człowiek potrzebuje jednak czegoś więcej niż święty spokój. Szuka prawdy, własnej tożsamości, wolności. Potrzebuje wiedzieć, kim jest i skąd się wziął, potrzebuje wiary i miłości. Po odprawieniu tej Mszy Świętej ksiądz szeroko otworzył dla hutników drzwi swojego domu. Stworzone przez niego duszpasterstwo ludzi pracy rozwijało się z miesiąca na miesiąc.
Głos wolności
13 grudnia 1981 roku rząd PRL wprowadził stan wojenny. Wielu przyjaciół księdza Popiełuszki aresztowano i poddano represjom. „Byłem z nimi w czasie triumfu, pozostałem z nimi i w grudniową, czarną noc" – powiedział kapłan. Jako jeden z pierwszych zorganizował w Warszawie punkt wymiany informacji o internowanych, chodził na rozprawy sądowe hutników, jego mieszkanie zamieniło się w skład pomocy charytatywnej, a drzwi zawsze były otwarte dla potrzebujących. Od lutego 1982 roku rozpoczął odprawianie comiesięcznych Mszy w intencji Ojczyzny. Był bardzo blisko ludzi, niosąc ich ciężary i dramaty. Jego skromne do tej pory kazania stały się niezwykle przenikliwe i nabrały wielkiej mocy. Przypominał, że wszelkie kryzysy biorą się z braku prawdy, a żeby żyć w prawdzie trzeba pokonywać lęk. Przypominał prawdziwą historię Polski, stawał w obronie pokrzywdzonych. Na Żoliborz przybywały dziesiątki tysięcy wiernych z całej Polski, notowano wiele nawróceń i chrztów osób dorosłych. Uczestnicy Mszy za Ojczyznę wracali do domów wolni od lęku i nienawiści, z poczuciem godności i nadziei.
Tam, gdzie docierał jego głos, tam system komunistyczny, rządzący strachem i manipulacją, tracił wpływy. Komuniści uruchomili więc machinę prześladowania. Zaczęto go szpiegować, w mieszkaniu założono podsłuch, podsyłano agentów udających przyjaciół. Do domu wrzucono ładunek wybuchowy, grożono mu śmiercią, uszkodzono samochód. Podrzucono mu nielegalne materiały, aresztowano, zniesławiano w mediach. Mimo udręczenia kapłan nie dawał się zastraszyć, co więcej – zyskał rangę moralnego autorytetu i symbolu wolności w Polsce i poza jej granicami. Komuniści postanowili go zabić. Kapelan hutników wielokrotnie mówił bliskim, że spodziewa się zamachu na swoje życie. Mówił też, że jest gotowy na wszystko i że naśladowcy Chrystusa powinni być zdolni do oddania życia za prawdę.
Misja po śmierci
19 października 1984 roku ksiądz Jerzy Popiełuszko podczas spotkania Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Bydgoszczy powiedział: „Módlmy się, abyśmy byli wolni od lęku, zastraszenia, ale przede wszystkim od żądzy odwetu i przemocy". Były to jego ostatnie publiczne słowa, swoisty testament, w którym modlił się o wolność i przebaczał winowajcom. W drodze powrotnej do domu został porwany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa i bestialsko skatowany. Ciało wrzucono do Wisły. Pożegnanie księdza Jerzego Popiełuszki, które odbyło się przy warszawskim kościele Świętego Stanisława Kostki, było najliczniejszą ceremonią pogrzebową w historii Polski. Od 600 tysięcy do miliona uczestników manifestowało pokój i przebaczenie, co wstrząsnęło po raz kolejny komunistycznym systemem, który przygotował się tego dnia do brutalnej walki z tłumem.
Podczas procesu beatyfikacyjnego pytano świadków o to, czy ksiądz Popiełuszko miał jakieś nadzwyczajne duchowe moce czy charyzmaty. Wszyscy odpowiedzieli przecząco. Był zwyczajnym człowiekiem, takim jak my wszyscy. Jego droga, modlitwa, wybór prawdy, przebaczenie dostępne są dla każdego z nas. To droga do przemiany samego siebie i świata, droga do królestwa Bożego. Wiele osób pisze dziś o wewnętrznej przemianie, o łaskach doznanych za wstawiennictwem błogosławionego. Ludzie dziękują za uwolnienie z depresji, nałogów, za zażegnanie sporów w rodzinie, za uzdrowienia. Ksiądz Jerzy z pasją nadal pomaga ludziom, podobnie jak za życia. Jego misja uwalniania ludzkich serc do życia w prawdzie i wolności intensywnie się rozwija. Przy grobie modliło się do tej pory blisko 23 miliony osób. Jego relikwie czczone są w 1800 miejscach na sześciu kontynentach. Skromna postać kapłana przekroczyła granice geograficzne, kulturowe i pokoleniowe. Stał się patronem Solidarności, patronem prześladowanych chrześcijan, społeczeństw zmagających się z totalitaryzmem, konsumpcjonizmem i chaosem wartości. Jest przede wszystkim patronem ludzi, którzy chcą przeżyć wartościowe życie. Jest patronem ludzi młodych, jako przewodnik w skomplikowanym świeci półprawd, konfliktów, lęku i nienawiści.
W świecie księdza Jerzego Popiełuszki rozgrywał się spór o wartości. Komunizm fałszował historię, posługiwał się kłamstwem, przemocą, odbierał ludziom wolność. Spór o wartości wciąż trwa. Wolność bez Boga i bez prawdy staje się dziś pociągającą dla niektórych karykaturą wolności. Manipulacje wprowadzają chaos, podziały, nienawiść. Wciąż trzeba pokonywać lęk. W roku 40. rocznicy męczeństwa błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki prośmy Boga o dar prawdy i wolności w sercach, w Ojczyźnie i na świecie. Prośmy również o kanonizację błogosławionego, skromnego kapłana z Podlasia, aby jego świadectwo dotarło do całego świata.
Podpisali: Pasterze Kościoła katolickiego w Polsce
obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.
Rybno dn. 22.08.2024 r.
ZAPROSZENIE
MATKO BOŻA – co z tą Polską?
Zapraszam na Pielgrzymkę Żywego Różańca – do Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych w Domaniewicach w dniu 5 października 2024 r.
Wielki święty Papież Jan Paweł II, nasz wybitny przewodnik, po drogach współczesności powiedział o swoich relacjach wobec Ojczyzny:
„Dzisiaj, kiedy zmagacie się o przyszły kształt życia społecznego i państwowego, pamiętajcie, iż zależy on przede wszystkim od tego, jaki jest człowiek – jakie jest jego sumienie. Dzisiaj w Polsce potrzeba ludzi głębokiej wiary i prawego sumienia, ludzi kształtowanych na Ewangelii i społecznej nauce Kościoła. Trudne sprawy Ojczyzny chcę polecić Bożej Opatrzności i zachęcić wszystkich odpowiedzialnych za stan państwa do troski o dobro Rzeczypospolitej i jej obywateli. Sprawy mojej Ojczyzny zawsze były i są mi bardzo bliskie. Wszystko, co przeżywa mój naród, wszystko to głęboko noszę w sercu. Dobro Ojczyzny uważam za moje dobro. Potrzeba dzisiaj bardzo światu, a także naszej Ojczyźnie ludzi dojrzałej wiary, którzy z odwagą wyznają Chrystusa w każdym miejscu i w każdej sytuacji.”
Dziś, gdy doświadczamy trudnych i niepewnych czasów w naszej Ojczyźnie, obserwujemy z zakłopotaniem, jak rozpoczyna się walka z duchowymi osiągnięciami naszej Ojczyzny. Ktoś powiedział, by nie patrzeć w przeszłość. A my, by ze spokojem spoglądać w przyszłość, oceniamy przeszłość i teraźniejszość. Dumni jesteśmy z naszego duchowego przywiązania do Boga, z Niego czerpiemy siłę do przeżywania codzienności.
Rodzina Różańcowa naszej diecezji nie będzie stała obojętnie i spoglądała na ludzi, którzy daleko są od Boga, a teraz narzucają nam okrutną filozofię budowania Polski bez Boga.
Nasza Ojczyzna już przeżywała takie czasy. Nie raz zrzucano krzyże, usuwano katechezę ze szkół, nie szanowano życia nienarodzonych, walczono z wiarą pośród ludzi, często łamiąc ich sumienia więzieniami czy innymi formami represji. Ta historia nie jest aż tak odległa. Wielu z nasz to pamięta.
Wtedy przychodzą myśli, by na nowo zaufać Bogu – „Boże coś Polskę, przez tak liczne wieki” i zwrócić się do Maryi, Matki Chrystusowej – Maryjo, co z tą Polską? !
Maryjo, która zasiadasz po prawicy Chrystusa, wstawiaj się za nami ! A my, Łowicka Rodzina Różańcowa, składamy u Jej stóp, naszą wdzięczność, za Jej opiekę nad Ojczyzną i przyrzekamy nasz dar różańcowy, o duchowe odrodzenie naszej ukochanej Polski.
Św. Janie Pawle II – największy z rodu Polaków, dodawaj nam siły!
Diecezjalny Moderator Żywego Różańca
Ks. Zbigniew Łuczak
PROGRAM PIELGRZYMKI KÓŁ ŻYWEGO RÓŻAŃCA
DO SANKTUARIUM
MATKI BOŻEJ POCIESZYCIELKI STRAPIONYCH
W DOMANIEWICACH.
MATKO BOŻA – co z tą Polską?
5 października 2024 r.
Kościół parafialny św. Bartłomieja
9.30 – Godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP
10.15 – słowo Moderatora diecezjalnego ŻR i zawiązanie wspólnoty
10.30 – uroczysta Msza św.
Przewodniczy Bp. Wojciech Osial
Homilia – Bp. Andrzej F. Dziuba
- czytania i formularz – z Uroczystości 3 maja
12.00 – rozpoczęcie procesji różańcowej
- Anioł Pański (śpiewany)
- różaniec -Tajemnice Chwalebne
Po dojściu do Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych
- Konferencja różańcowa – ks. dr hab. Krzysztof Bielawny, ojciec duchowny Seminarium Duchownego w Olsztynie.
- ogłoszenia, zakończenie pielgrzymki, słowo Administratora Apostolskiego Diecezji Łowickiej i błogosławieństwo.
- poczęstunek.
Jezus, głosząc Dobrą Nowinę o zbawieniu, litował się nad cierpiącymi ludźmi, zaradzał ich potrzebom fizycznym i duchowym. Jednak świadkowie cudownych wydarzeń nie zawsze potrafili właściwie odczytać Jego misję. Dostrzegamy to w Ewangelii o cudownym rozmnożeniu chleba (J 6,1-15). Ona uczy nas, że chociaż pokarm jest ważny dla ciała, to jednak nie on decyduje o szczęściu człowieka. Tylko w Jezusie Chrystusie, Chlebie Żywym, możemy znaleźć spełnienie swoich potrzeb i pragnień. Tylko On jest źródłem prawdziwej wolności, która pozwala pięknie żyć dla Boga, dla siebie i bliźnich. Naśladując Chrystusa, który jest tak bardzo wrażliwy na ludzką niedolę, otwartym sercem przyjmijmy zaproszenie do przeżycia sierpnia jako miesiąca dobrowolnej abstynencji od alkoholu. Niech będzie to świadectwem naszej wewnętrznej wolności, jak również wyrazem troski o dobro wspólne.
„Trzeźwość polską racją stanu”
W tym roku sierpniowej inicjatywie przyświecają słowa bł. kard. Stefana Wyszyńskiego, że „trzeźwość jest polską racją stanu”. Ten wielki apostoł trzeźwości z mocą podkreślał, że społeczna klęska nietrzeźwości powoduje rozkład moralny narodu, a to uderza „w naszą wierność Bogu, Chrystusowi, Ewangelii i Kościołowi”. Nauczanie bł. Prymasa Tysiąclecia na temat konieczności troski o trzeźwość narodu, a także przykład jego abstynenckiego życia, to dla nas współczesnych Polaków wielkie wyzwanie. Pragniemy podążać jego śladami, a także śladami innych wielkich mężów stanu, patriotów, którzy usilnie dążyli do tego, aby naród był wewnętrznie wolny i niepodległy.
Uzależnienia problemem polskiego społeczeństwa
Nasze społeczeństwo zmaga się z poważnymi problemami, których źródłem są uzależnienia. Alkoholizm, nikotynizm, narkomania, hazard, pornografia, uzależnienie od Internetu – to niektóre z długiej listy zniewoleń, jakich doświadczają Polacy, w tym wielu ludzi młodych. Nadal jednak największym, najgroźniejszym problemem jest nadużywanie alkoholu. Z bólem stwierdzamy, że jego spożycie stale rośnie. Badania od lat pokazują, że szkodliwe używanie alkoholu dotyczy prawie 20 proc. Polaków. Ta ogromna liczba nietrzeźwych rodaków niszczy swoje zdrowie fizyczne, psychiczne i duchowe. Powoduje wiele tragedii przede wszystkim w życiu rodzin. Skutkiem są rozbite małżeństwa, niewyobrażalne cierpienia bliskich, zwłaszcza dzieci, poważne choroby, groźne przestępstwa. Konsekwencją nadużywania alkoholu są także straty ekonomiczne i społeczne, jakie wszyscy ponosimy.
Wciąż trudnym do rozwiązania problemem jest destrukcyjna świadomość społeczna odnośnie alkoholu. Wielu Polaków twierdzi, że powinien on być tani, łatwo dostępny i reklamowany. Wielu nie wyobraża sobie życia bez alkoholu. Z badania rynku wynika, że w ubiegłym roku największy udział w wydatkach spożywczych Polaków miał alkohol. To wielki narodowy dramat, bo przecież jest on niebezpiecznym środkiem psychoaktywnym, który łatwo uzależnia i prowadzi do innych zniewoleń.
Rodzina i Kościół na straży trzeźwości narodu
Bycie trzeźwym to nie tylko obowiązek każdego człowieka, ale także wielka wartość, o którą nieustannie musimy się troszczyć. Zdajemy sobie sprawę, że tylko rodziny silne wiarą, miłością i trzeźwością mogą dać odpór pladze uzależnień, które potęgują się we współczesnym świecie. Praktykowanie dobrowolnej abstynencji już w okresie narzeczeństwa to wspaniałe przygotowanie do odpowiedzialnego pełnienia roli małżonków i rodziców. Trzeźwi ojcowie, trzeźwe matki i inni dorośli członkowie rodziny są niezastąpionym przykładem wolności wewnętrznej dla dzieci. Oni uczą je, że fundamentem budowy wspólnego, szczęśliwego życia jest prawdziwa miłość, odpowiedzialność i trzeźwość.
Kościół od wieków wspiera trzeźwość Polaków prowadząc ich do Chrystusa, Nauczyciela i Dawcy prawdziwej wolności. Niezwykle cenny jest przykład abstynenckiego życia tak wielu osób duchownych i wiernych świeckich. Tworzą oni tak potrzebną kulturę trzeźwości. Z wdzięcznością wspominamy osobę sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego i 45. rocznicę proklamowania Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Ten abstynencki ruch odgrywa ważną rolę w dziele troski o trzeźwość narodu. Na szczególne podkreślenie zasługują także działania związane z propagowaniem i realizacją Narodowego Programu Trzeźwości, powstałego w 2018 roku z inicjatywy Zespołu Konferencji Episkopatu Polski do spraw Apostolstwa Trzeźwości.
Odpowiedzialność państwa i samorządu za trzeźwość narodu
Obowiązek tworzenia środowiska sprzyjającego trzeźwości spoczywa także na instytucjach państwowych i samorządowych. Warunkiem spełnienia tego obowiązku jest dobre prawo i konsekwentne egzekwowanie jego zapisów. Władze państwowe i samorządowe muszą wspierać te działania społeczne, które propagują postawy abstynenckie i trzeźwościowe. Muszą bezwzględnie chronić dzieci i młodzież przed rozpijaniem, przed demoralizacją, a osoby walczące o odzyskanie trzeźwości wspierać w koniecznej abstynencji.
Prosimy władze o podjęcie działań zmniejszających dostępność fizyczną
i ekonomiczną alkoholu, a także o doprowadzenie do zakazu jego reklamy, według zaleceń współczesnej nauki. Ważnym krokiem w tym procesie byłby zakaz sprzedaży nocnej alkoholu oraz całkowity zakaz jego sprzedaży na stacjach paliw.
Apelujemy o wzmożenie działań ponad podziałami politycznymi na rzecz promocji trzeźwego stylu życia. Wszyscy Polacy powinni pamiętać, że „Trzeźwość jest polską racją stanu”.
Dar sierpniowej abstynencji
W duchu odpowiedzialności za swoje życie, za szczęście bliskich i pomyślność naszej Ojczyzny podejmijmy decyzję o sierpniowej abstynencji. Niech ten czas będzie sprawdzianem naszej wolności wewnętrznej i okazją do przywrócenia właściwej hierarchii wartości. Jeśli alkohol jest dla nas czymś ważnym, bez czego nie wyobrażamy sobie życia, musimy to zmienić. Właśnie sierpień – miesiąc abstynencji jest dobrą okazją, aby postawić na trzeźwe życie. Pamiętajmy, że dobrowolny post od alkoholu jest również szczególnym wsparciem dla osób, które walczą o swoją trzeźwość. Naszą modlitwą otoczmy osoby zniewolone nałogami i ich cierpiących bliskich.
Zachęcając wszystkich ludzi dobrej woli do bycia ambasadorami trzeźwości w swoim środowisku, dziękuję szczególnie tym, którzy na co dzień ofiarnie angażują się w to błogosławione dla Ojczyzny i Kościoła dzieło. Wszystkim z serca błogosławię!
Bp Tadeusz Bronakowski
Przewodniczący Zespołu KEP ds. Apostolstwa Trzeźwości i Osób Uzależnionych
Drodzy Młodzi Przyjaciele, Drodzy Diecezjanie, Siostry i Bracia!
Rok 2024 jest dla naszej diecezji rokiem szczególnym. Obchodziliśmy niedawno 25 rocznicę wizyty św. Jana Pawła II na ziemi łowickiej. Licznie zgromadzeni wierni naszej diecezji dziękowali w łowickiej katedrze za dar Papieża Polaka i za „Testament”, jaki pozostawił nam w wygłoszonej homilii. Św. Jana Paweł II często podkreślał jak ważni są dla Niego młodzi ludzie, których nazywał przyszłością Kościoła i świata. Właśnie młodych ludzi w sposób szczególny gromadzi od 29 lat wspólnota Łowickiej Pieszej Pielgrzymki Młodzieżowej na Jasną Górę, na którą chcę Was serdecznie zaprosić. Ten wielki dar rekolekcji w drodze, gromadzący młody Kościół Diecezji Łowickiej, jest świadectwem naszego uczestniczenia we wspólnocie Kościoła, którą zostawił nam nasz Pan Jezus Chrystus, aby wskazywała nam drogę do Nieba.
1. „Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg” (Ps 85, 9)
Świat, w którym żyjemy jest przepełniony natłokiem informacji. Rozwinięte w ostatnich latach środki przekazu, szczególnie internetowego, sprawiają, że trudno znaleźć dziś miejsce na ciszę. Trudno znaleźć przestrzeń do zasłuchania się w głos Tego, Który najdobitniej przemawia właśnie w ciszy. Pan Bóg, który kocha każdego człowieka pragnie nie tylko tą miłością obdarowywać, ale także podpowiadać co należy czynić, aby prawdziwie być szczęśliwym. Dlatego warto zadać dziś sobie pytanie czy ja chcę „słuchać tego, co mówi Pan Bóg”? Czy mam dziś otwarte serce i umysł, aby słysząc głos Boga, przyjąć Jego polecenie „idź, prorokuj do ludu mego”. Zadanie to jest jednocześnie zaszczytem i wielką odpowiedzialnością – darem i zadaniem. Zaszczytem, bo Pan Bóg tak mocno zaufał każdemu z nas dając nam depozyt wiary, abyśmy nieśli go kolejnym pokoleniom. Odpowiedzialnością, ponieważ od nas w dużej mierze zależy to, jak będą wierzyć ci wobec których jesteśmy świadkami wiary, świadkami miłości Boga „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów” (Ef 1, 4-5). Jesteśmy zatem wybrani i powołani, aby iść, głosić i dawać świadectwo. Jesteśmy wybrani, wskazani przez Boga, a więc jesteśmy potrzebni. Co więcej jesteśmy niezastąpieni w tym znaczeniu, że nikt za nas nie przeżyje życia, nikt za nas nie zbuduje relacji z Panem Bogiem i drugim człowiekiem, nikt za nas nie da świadectwa. Każdy z nas jest unikatowy i niezastąpiony, każdy z nas jest chciany i kochany przez Boga. Jako wspólnota dzieci Bożych mamy okazję, zanosić do Boga wszystkie sprawy naszych serc „za siebie i za bliźniego”, jak to widnieje na naszym pielgrzymkowym krzyżu. Wszystkie troski i radości, wszystkie trudy i tryumfy, ponieważ troski dzielone stają się lżejsze, a dzielone radości jeszcze mocniej wypełniają serce.
2. Jezus przywołał do siebie dwunastu i zaczął ich rozsyłać… (Mk 6, 7)
XXIX Łowicka Piesza Pielgrzymka Młodzieżowa na Jasną Górę wyruszy z hasłem „NARODZENI Z WODY I DUCHA”. Pragniemy niejako kontynuować zeszłoroczne rozważanie „podstaw i postaw” naszej wiary skupiając się na wielkim darze jakim są sakramenty święte. Każda droga, aby bezpiecznie prowadziła do celu, powinna być odpowiednio oznakowana. Drogowskazy, wszelkiego rodzaju znaki, nie tylko dają swoistego rodzaju poczucie bezpieczeństwa, ale też pewność słuszności wyboru danego kierunku podróży. Bez wątpienia takimi „Bożymi drogowskazami” w ziemskiej pielgrzymce do Nieba są sakramenty święte. One bowiem, nie tylko wprowadzają na właściwą drogę, ale też pozwalają na niej bezpiecznie trwać, umacniają w tej wędrówce, pomagają wrócić, gdy ktoś się pogubi i pewnie prowadzą do celu jakim jest Niebo. Katechizm Kościoła Katolickiego określa sakramenty święte jako skuteczne znaki łaski, ustanowione przez Chrystusa i powierzone Kościołowi. Przez te znaki jest nam udzielane życie Boże (KKK 1131). Wyruszając w tym roku na pielgrzymi szlak pragniemy jeszcze mocnej zachwycić się prawdą, jak bardzo Panu Bogu zależy na tym, abyśmy nie pobłądzili, ale korzystając z tak wielkiej łaski mogli na wieki być szczęśliwymi.
W dzisiejszej Ewangelii słyszymy o posłaniu uczniów przez Jezusa. Pragnie On docierać na krańce świata właśnie przez posługę tych, których wybrał, tych których umiłował do końca. Każdy z nas może i powinien odnaleźć siebie w tym Chrystusowym wybraniu i posłaniu. Bo to właśnie do mnie i do ciebie mówi dziś Jezus, to właśnie mnie i ciebie dziś wybiera, mnie i ciebie dziś posyła – czyniąc swoim apostołem. Zobaczmy jak bardzo musi nam ufać, skoro to nam, często słabym, niedoskonałym, powierza tak wielkie i zaszczytne zadanie głoszenia Ewangelii całemu światu. Chrystus daje nam wielkie zadanie, ale też pragnie wyposażyć nas we wszystko co jest niezbędne do jego wypełnienia. Tym wszystkim są właśnie sakramenty święte, za które będziemy dziękować, które będziemy na nowo poznawać, a także przyjmować na szlaku XXIX ŁPPM. Pragniemy jako wspólnota pielgrzymkowa jak najczęściej korzystać z tych wielkich darów Bożej miłości. Czas trwania pielgrzymki to przede wszystkim czas poznawania i przybliżania się do Chrystusa. Już teraz serdecznie dziękuję wszystkim kapłanom, którzy wyruszą na pielgrzymi szlak, aby być szafarzami sakramentów świętych. Wielkim darem jest fakt, iż na pielgrzymce każdego dnia można skorzystać z sakramentu pokuty i pojednania, że można każdego dnia karmić się przenajświętszym Ciałem Pana Jezusa podczas Eucharystii. Niebyło by to możliwe, gdyby nie kapłani, którym bardzo dziś dziękuję.
Młodzi Przyjaciele! Siostro i Bracie!
Zapraszam Was serdecznie i zachęcam z całego serca, aby dołączyć do tej niezwykłej wspólnoty jaką jest Łowicka Piesza Pielgrzymka Młodzieżowa na Jasną Górę. Idźmy razem do tronu Naszej Matki Maryi, która zawsze wskazuje i prowadzi nas do swego Syna Jezusa Chrystusa. Niech Ona doda Tobie odwagi do wyruszenia na pielgrzymi szlak, na którym w tym roku drogowskazami będą sakramenty święte.
Pielgrzymkę rozpoczniemy 6 sierpnia Mszą św. o godz. 7:00 sprawowaną w łowickiej katedrze. Pielgrzymować będziemy w 3 grupach, którym patronować będą święci Archaniołowie Michał, Gabriel i Rafał. Grupa św. Michała Archanioła skupiać będzie osoby pochodzące ze Skierniewic, Rawy Mazowieckiej, Białej Rawskiej i okolic, a także wszystkich, którzy służą naszej Ojczyźnie w służbach mundurowych. Grupa św. Archanioła Gabriela to mieszkańcy Łowicza, Kutna, Łęczycy, Żychlina i okolicznych miejscowości. W skład grypy św. Rafała Archanioła wchodzić będą osoby zamieszkujące Sochaczew, Żyrardów i okolice. Wierzę, że nowy kształt naszej pielgrzymki pozwoli jeszcze piękniej wypełnić Chrystusowe wołanie z ostatniej wieczerzy „aby byli jedno”, a także ułatwi organizację i prowadzenie poszczególnych grup pielgrzymkowych.
Jesteście przyszłością, Kościoła i świata – tak mówił do młodzieży św. Jan Paweł II, a papież Franciszek dodał „jesteście jego teraźniejszością”. Pan Bóg zaprasza nas dziś byśmy ruszyli w drogę. Zasłuchani w głos powołania, prowadzeni przez sakramentalne znaki przeżyjmy wspólnie XXIX Łowicką Pieszą Pielgrzymkę Młodzieżową na Jasną Górę. Do zobaczenia na pielgrzymim szlaku.
Na czas rozeznawania i przygotowań z serca Wam błogosławię
Wasz Biskup
+ Wojciech Tomasz Osial